UNO to popularna gra karciana, która na całym świecie świetnie się sprzedaje. Sprzedaż gry UNO przekroczyła 151 mln egzemplarzy. Historia tej gry sięga 1971 roku. Merle Robbins, z zawodu fryzjer, w czasie sporu ze swoim synem o grę Crazy Eights, wymyślił zasady gry UNO. Od 1997 roku prawa do gry posiada firma Mattel. W artykule wyjaśniamy, dla kogo jest gra w UNO i jakie są zasady gry w UNO.
- Kto najchętniej gra w UNO?
- Podstawowe zasady gry w UNO
- Co oznaczają karty funkcyjne i karty specjalne w UNO?
Gra UNO jako towarzyska gra karciana potrzebuje od dwóch do dziesięciu graczy. Im więcej uczestników gry, tym więcej zabawy. Wydłuża to czas gry, ale gracze w UNO na to akurat nie narzekają. Jeśli chodzi o dzieci, to gra jest przeznaczona dla pociech od siódmego roku życia. Gra ma korzystny wpływ na logiczne myślenie. Pozytywnie wpływa też na spostrzegawczość. Karty do gry można zawsze mieć przy sobie. Warto po nie sięgać w wolnej chwili, gdy jest czas na relaks w gronie rodziny lub znajomych. Zasady gry w uno nie są skomplikowane. Można je bardzo szybko opanować. Ta gra karciana to dobry pomysł na prezent dla bliskich osób.
Kto najchętniej gra w UNO?
W UNO grają całe rodziny, które cenią wspólne spędzanie czasu. Jest to sposób na fantastyczną zabawę. Gra UNO może wywoływać wiele emocji. Może łączyć ludzi w różnym wieku. Ponieważ ta gra nie jest skomplikowana, każdy może podchodzić do niej bez stresu. Nie będzie wymówek w stylu „ja nie umiem”. UNO to świetna okazja do odciągnięcia członków rodziny od komputera, urządzeń mobilnych i telewizora. Gra może być polecana na zajęciach dla dzieci w wieku szkolnym i na imprezach integracyjnych przy niewielkich grupach. Celem gry jest wyzbycie się wszystkich posiadanych kart, znajdujących się w rękach gracza. Zadaniem każdego gracza jest strategiczne planowanie wszystkich swoich ruchów, korzystanie z kart funkcjonalnych i specjalnych oraz obserwowanie manewrów przeciwników.
Podstawowe zasady gry w UNO
Grę trzeba rozpocząć od potasowania kart. Każdy gracz musi otrzymać siedem kart. Pozostałe karty trzeba odłożyć na bok. Następnie z tych odłożonych kart należy wybrać jedną, przy czym musi to być karta z liczbą 0 – 9. Grę zaczyna osoba po lewej stronie rozdającego karty. Gracz ma dopasować swoją kartę numerem, symbolem lub kolorem do karty, która leży na stoliku. Gdy gracz nie posiada żadnej karty pasującej do odkrytej karty, musi dobrać jedną kartę. Jeśli wyciągnięta karta pasuje, to gracz może ją dołożyć w tej samej kolejce. Jeśli zdarzy się tak, że nie będzie pasować, jest to znakiem, że teraz ruch ma kolejny gracz. W czasie gry można napotkać karty takie jak karta STOP, zmiana kierunku, zmiana koloru, +2 i+4. Jeśli graczowi zostaną dwie karty, to przy przedostatniej karcie musi wykrzyknąć „UNO”. Jeśli głośno nie powie słowa „UNO”, a zostanie to zauważone przez przeciwników, to musi dobrać trzy karty. Osoba, która jako pierwsza pozbędzie się wszystkich kart, jest zwycięzcą w grze.
Co oznaczają karty funkcyjne i karty specjalne w UNO
Klasyczna wersja gry UNO składa się z kart zwykłych i z kart funkcyjnych, które wskazują na konieczność wykonania danego ruchu. Przykładowo przy karcie STOP kolejny gracz straci kolejkę, a przy karcie zmiana kierunku — gra musi się toczyć w przeciwnym kierunku. Karta +2 oznacza, że gracz musi dobrać dwie karty. Niektóre talie UNO mają karty specjalne, dzięki którym gracze mogą ustanowić dodatkowe własne reguły gry. Mogą na przykład polecać wykonanie jakiejś czynności (typu stanie na jednej nodze).
W dzisiejszych czasach warto interesować się tradycyjnymi grami, gdyż odciągają one ludzi od wirtualnego świata i są znakomitym sposobem na wspólne spędzanie czasu. Jest to gra dla wszystkich i każdy może czerpać z niej niepohamowaną radość. Gra stanowi niewielki wydatek, a jej zasady można bardzo szybko przyswoić. Gra występuje w kilku wariantach, które do zabawy dodają sporo niespodzianek.
Artykuł sponsorowany